خوشبختی و سه ابزار برای ساختن آن

خوشبختی جام مقدس زندگی محسوب می‌شود که تلاش می‌کنیم آن را تصاحب کنیم. برخی پیدا کردن شریک عاطفی خود را خوشبختی می‌خوانند و برخی دیگر، یافتن یک شغل با حقوق مناسب را؛ اما به راستی خوشبختی چیست؟ آیا این موضوع را می‌توان به دست آورد یا باید تلاش کنیم تا بستری برای خلق آن ایجاد کنیم؟

آدمی، در زندگی با فراز و نشیب‌های اجتناب‌ناپذیر بسیاری رو به رو می‌شود که هر کدام، این باور را در ما تقویت می‌کنند که خوشبختی مانند سرابی است که رسیدن به آن ممکن نیست اما در حقیقت خوشبختی «حالتی پویا همراه با احساس شادی، داشتن معنا برای زندگی و رضایت عمیق» است، ساده به نظر می‌رسد، اینطور نیست؟

یکی از ابزارهای ساختن خوشبختی، ارضای موثر نیازهاست و به همین دلیل آن را یک حالت پویا می‌دانند؛ یعنی ما در ارتباط با دیگران قادر خواهیم بود، نیازهای‌ خود را بطور موثر ارضا کنیم. برای استفاده از این ابزار کافی‌ست زمان لازم را برای شناخت خود اختصاص دهیم و از افراد متخصص کمک بگیریم تا مهارت‌های لازم جهت چگونگی ارضای این نیازها را به ما آموزش دهند.

دیگر ابزاری که می‌توان برای ساختن آن بکار گرفت، درگیر کردن خود به فعالیت‌هایی است که ما را از تمام وقایع اطراف بی‌خبر می‌کند. به عنوان مثال، نقاشی کردن، حل یک جدول سودوکو، حل کردن تمرین‌های ریاضی یا … ، چنان ما را درگیر کند که متوجه گذر زمان نشویم و تمام توجه خود را معطوف انجام آن کنیم.

آخرین ابزار؛ خدمت کردن به دیگران است. زمانی که ما از نقاط قوت خود مطلع باشیم، بتوانیم از آن‌ها بهره ببریم و به دیگران خدمت کنیم، احساس شادی می‌کنیم.  درست است که ایجاد بستری مناسب برای خدمت به دیگران، انرژی زیادی می‌طلبد اما احساس ارزشمندی و رضایتی که به واسطه ی ایجاد پیوندهای اجتماعی در ما تقویت می‌شود، نیز بسیار است.

خوشبختی، احساس لذت و شادی مدام نیست

این مسأله، حالت سرخوشی مداوم یا جهشی از یک شادی به شادی دیگر نیست. شرایط زندگی، روابط اجتماعی، از دست دادن‌ها و از این قبیل مسائل بر کسانی که احساس خوشبختی میکنند نیز اثر می‌گذارد و منجر به تجربه ی هیجان‌هایی مانند خشم، غم یا حتی انزجار می‌شود اما آن‌ها چون باور دارند که مسئول زندگی خود هستند، به زودی این احساس را به چرخه زندگی خود بازمی‌گردانند.

خوشبختی، مقصد نهایی نیست

بسیاری از ما باور داریم که روزی از روزها، قطار زندگی‌مان به ایستگاه خوشبختی رسیده وبالاخره پیاده می‌شویم و از آن لذت می‌بریم اما بهتر است بدانیم که ایستگاهی به نام خوشبختی وجود ندارد. بله، ما در مسیر خوشبختی در راه رفتن هستیم و هر لحظه قادریم با استفاده از ابزارها، احساس شادی را خلق کنیم و از زندگی خود رضایت داشته باشیم.