اشتباه والدین در تربیت فرزندان

امروز با توجه به پیچیدگیهای فراوان جامعه رو به ترقی ما، دغدغه والدین برای تربیت فرزندانی سالم، آگاه، شاد و فعال بیش از
گذشته شده است.

در این میان بسیاری از والدین حسب احساس مسئولیت و وظیفه های که بر دوش خود می بینند با نیتی خالص و مهربانانه سعی می کنند سه کار عمده در قبال فرزندان خود انجام دهند.

آنها امیدوارند با این کارها بتوانند آینده خوبی را برای فرزندانشان تأمین و تضمین کنند…
آن سه کار عبارتند از:

• نگرانی کردن برای فرزندان

• کنترل کردن حداکثری فرزندان

• تأمین مناسب نیازهای مادی فرزندان 

• بسیاری از والدین گمان می کنند تربیت :

آموزش دادن است
شکل دادن است
نصیحت کردن و رام کردن است
دخالت در تمام امور فرزند است
سرعت دادن به فرآیند رشد است

زیرا والدین باور دارند صلاح فرزند را بهتر از خود او می دانند و می توانند او را هدایت کنند حتی با زور و تحمیل !
پیامد های این طرز باور در خصوص تربیت سبب می شود والدین رفتارهای زیر را با فرزند خود پیش بگیرند :
_ زور و فشار وارد می کنند
_ ارزش های خود را تحمیل می کنند
_ فرزند خود را مورد سرزنش ، تهدید و انتقاد قرار می دهند
اما آیا واقعاً با این رویه می توانیم موفقیت، شادکامی و خوشبختی فرزندان خود را تضمین کنیم؟
به نظر می رسد وقت آن است که کمی متفاوت بیندیشیم…
جامعه کنونی ما بیش از هر زمان دیگر نیازمند دگرگونی در روشهای تربیتی به منظور پرورش نسلی خالق، مستقل و آگاه است.
این نیاز هنگامی برآورده می شود که ما نگاه خود را به روشهایی که به نام تربیت در خانه و مدرسه به کار می رود تغییر
دهیم…
به همین خاطر، الزام است کمی درباره این سؤال جدّی اما عجیب و ناآشنا فکر کنیم و سپس به دنبال یافتن پاسخی مناسب برای
آن باشیم:
تربیت فرزند چه چیز نیست؟!
این سؤال از آن جهت مهم است که بسیاری از ما گمان می کنیم می دانیم تربیت فرزند چه چیز است و چه کارهایی برای تربیت فرزندانی خوب و فعال و با نشاط باید انجام دهیم…

اما نتایج عملی زحمات ما در بسیاری از اوقات با خواست قلبی و نیت ما متفاوت و گاه متضاد می شود…

در حالیکه تربیت فرآیندی مکانیکی نیست بلکه دینامیکی و پویاست.
فرآیندی است منظم و مستمر
تربیت فراهم کردن زمینه ی رشد استعدادهای فردی است.
تربیت زمانی تحقق می یابد که در جهت کسب دانش و شناخت هنجارهای مورد پذیرش جامعه ، تعامل موثر با اجتماع و شکوفا
کردن استعدادهای خود برای ایجاد ارزش افزوده در جامعه باشد.
بنابراین اگر تربیت بر این محورها استوار باشد به شکوفایی استعدادهای فردی منتهی می شود.

” ما به این دنیا آمده ایم که ارزشی به ارزش های این جهان بیفزاییم “
مارتین سلیگمن