وبلاگ
وقتی نگرانی رابطه را می‌بلعد
گفت: «خیلی نگرانم...
بچه‌م بیشتر وقتش رو تو اتاق می‌مونه،
درس نمی‌خونه، فقط تو گوشیشه.»
پرسیدم: «نگران چی هستی دقیقاً؟»
گفت: «می‌ترسم دیگه نخواد درس بخونه،
یا چیزایی ببینه که نباید ببینه...»
پرسیدم: «برای اینکه این اتفاق نیفته،
معمولاً چی بهش می‌گی یا چیکار می‌کنی؟»
گفت: «خب وقتی می‌بینم کاراش به‌هم‌ریخته‌ست،
یه وقتایی صدام بالا می‌ره، بحثمون می‌شه...
یه وقتایی هم می‌شینم باهاش حرف می‌زنم،
براش از آدمای موفق مثال می‌زنم.»
پرسیدم: «نتیجه گرفت؟»
مکث کرد و گفت: «نه...»
من فقط خیرش رو می‌خوام
نمی‌خوام مثل فلانی علاف و معتاد بشه!
پرسیدم: «پس چی شد که بازم همون کارها رو تکرار کردی؟»
سکوت کرد... «نمی‌دونم!»
خیلی از والدین اینجا گیر می‌کنن؛
جایی بین نگرانی و تلاش برای کنترل.
اما نگرانی، هرچقدر هم از عشق بیاد،
وقتی با فشار و نصیحت تکرار بشه،
به جای نزدیک‌تر کردن، فاصله می‌سازه.
هر بار که جای گفت‌وگو،
نصیحت و مقایسه می‌ذاریم،
یه تکه از رابطه‌مون کم می‌شه...
شاید سؤال بهتر این باشه:
بچه‌هامون چه‌وقت به ما نزدیک می‌شن؟
وقتی مدام اصلاحشون می‌کنیم،
یا وقتی رابطه‌ای می‌سازیم که بشه توش حرف زد، اشتباه کرد، و دوباره دید؟
آمنه گلعلی پور
کارشناس ارشد روانشناسی عمومی
