خاطرات اتاق درمان

دختر ۲۸ ساله‌ای بود. فارغ‌التحصیل دانشگاه امیرکبیر، باهوش، دقیق، اما به‌شدت شکننده. بعد از گفت‌وگوی کوتاهی گفت: «اومدم یه چیزایی یاد بگ...

مادری سردرگم و کلافه به من مراجعه کرده و از این شاکی بود که چرا حرف‌های روانشناس‌های مختلف با هم سازگار نیست و هر درمانگری نسخهٔ متفاوت...

اون هر شب گفت: «دوستت دارم.» صبح‌ها با هم بیدار شدن، شب‌ها با هم خوابیدن. خندیدن، فیلم دیدن، آغوش، لمس، رابطه… خاطره‌هایی که دونه‌دونه، نخ شدن تو ذهن یک نفر. کلماتی که تبدیل شدن به باور. لمس‌هایی که تعبیر شدن به تعهد. و بعد، یک‌باره، از دهنش پرید: «ما فقط با هم دوست بودیم. این یه رابطه نبود. هیچ‌وقت نگفتم که رابطه‌ست.»